موعود پایگاه اینترنتی موعود
خوشا به حال کسانی که قدر این نعمت را بدانند و بعد از این سفر که از هر گناهی پاکیزه می‌شوند، مراقب باشند که خود را آلوده نکنند، و خدا و امام زمان علیه السلام را هرگز فراموش ننمایند.
حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی درسال ۱۳۹۲ به مناسبت اربعین شهادت حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام،بیانیه ای صادر کرد، متن این بیانیه در آستانه اربعین بار دیگر منتشرمی‌شود:
بسم الله الرحمن الرحیم
زوار قبر سیدالشهداء علیه السلام اگر بدانند کجا می روند و به زیارت چه کسی مشرف می‌شوند، سر از پا در این سفر نمی‌شناسند.
جایی که می روند، به بیان کسی که کلام او به منزلۀ کلام خداست – چون حجت بالغه الهیه است – و مقصد آنان در این سفر عرش خداست.
و آنچه برای ایشان در این مقصد منتهای مطلب است، آن است که آنان زوار خدایند. قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام: مَا لِمَنْ زَارَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ علیه السلام ؟ قَالَ : کَانَ کَمَنْ زَارَ اللَّهَ فِی عَرْشِهِ . قَالَ: قُلْتُ: مَا لِمَنْ زَارَ أَحَداً مِنْکُمْ [ أَحَدَکُمْ ]؟ قَالَ : کَمَنْ زَارَ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه وآله.
حدیث صحیح که عقل را مبهوت می‌کند، این است : عن ابن محبوب، عن اسحاق بن عمار، قال: سمعت أبا عبد الله علیه السلام یقول: لیس نبیّ فی السموات والأرض إلا ویسألون الله تبارک وتعالی أن یؤذن لهم فی زیاره الحسین علیه السلام ففوج ینزل ففوج یعرج.
هیچ پیغمبری نیست، یعنی از آن آدمی‌که شد صفی الله و مسجود تمام ملائکه الله، و آن نوحی که نهصد و پنجاه سال مردم را به خدا دعوت کرد و شد نجی الله، و آن ابراهیمی‌که خدا او را مبتلا کرد به کلمات و بعد از تمام آن کلمات از نبوت و رسالت و خلت گذشت و به مقام امامت رسید، و آن موسایی که خدا درباره او فرمود : ونادیناه من جانب الطور الأیمن وقربناه نجیا، و شد کلیم الله، و آن عیسایی که از دم روح القدس به وجود آمد و شد کلمه الله و روح الله، همه اینان مسألتشان از خداوند تبارک وتعالی این است که به آنان اذن دهد که به زیارت قبر حسین بن علی علیهما السلام مشرف شوند.
آیا در آن بقعه چه غوغا است که مطاف تمام انبیا و اولوا العزم از فرستادگان خداست. فوجی از آسمان به زمین نازل و فوجی از زمین به آسمان صاعد، و آن فوج، مرکب از ملائکه مقربین و انبیا و مرسلین است، و تا قیامت امر بر این منوال است.
خوشا به حال کسانی که قدر این نعمت را بدانند و بعد از این سفر که از هر گناهی پاکیزه می‌شوند، مراقب باشند که خود را آلوده نکنند، و خدا و امام زمان علیه السلام را هرگز فراموش ننمایند.
و هر ماهی یک ختم قرآن بکنند و به روح رسول خدا صلی الله علیه وآله تا امام زمان علیه السلام نثار کنند و همه قرآنی را که در دوره ی سال برای چهارده معصوم قرائت کردند، به حضرت ولی عصر صاحب العصر والزمان علیه السلام هدیه کنند، که این عمل آنان را با امام زمان علیه السلام محشور خواهد کرد و کسی که با او باشد با تمام انبیا و اوصیا است.
سزاور است کسانی که از ایران مشرف می‌شوند، به نیابت امام هشتم علی بن موسی الرضا علیهما السلام بروند، و کسانی که از بلاد دیگر به آن حرم شرفیاب می‌شوند، به نیابت سائر معصومین علیهم السلام مشرف شوند، و در این سفر پر برکت چون نائب آن مقام رفیع هستند، نظر عنایت حضرت سید الشهدا علیه السلام به آن نائبان به رعایت منوب عنه آنان موجب سعادت دنیا و عقبی است.
حضرت آیت الله وحید خراسانی : در سه امر اهمیت بدهید: تحکیم عقاید، تهذیب اخلاق، تعلیم احکام. به این سه پله قدم بردارید، بعد نتیجه اش معیت خاتم، فی الرفیق الاعلی است.
همچنین متن سخنان این مرجع تقلید شیعیان درسال در آستانه اربعین حضرت سید الشهدا علیه السلام درپی می آید:
معظم له در ابتدا اهمیت تبلیغ دین و ارشاد ایتام آل محمد علیهم السلام و مقام و منزلت چنین وظیفه ای را تبیین فرمودند و سپس با بیان فرازهایی از زیارت اربعین امام حسین علیه السلام مقامات حضرت را برشمردند و در پایان، به ذکر مصیبت آن حضرت در شهادت طفل چند ماهه شان پرداختند.
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا محمد و آله الطاهرین سیما بقیه الله فی الارضین واللعن علی اعدائهم الی یوم الدین
بحث ما منتهی شد بعد از تمامیت مقتضی به دفع مانع و جمع بین روایات نسبت به مؤمن و مسلم، ولی چون این موسع است و واجب مضیقی در پیش است بنابرای نآن فوت نخواهد شد ولی این فائت است و آن پیشآمد اربعین سید الشهدا است. فرصتی که برای شما در این ایام پیدا می‌شود غنیمتی است که لا تدرک ولا توصف، منتها محتاج است به اخذ مطلب از منبع وحی.
در احتجاج این روایت را از امام حسن عسگری نقل می‌کند و آن حضرت از پدرش و امام دهم از امام نهم و هکذا تا به شخص خاتم. قهرًا به نص مثل احتجاج طبرسی این کلام، کلام کسی است که “وَمَا یَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى، إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَى” ؛ و متن حدیث این است-: چون در خود بیان خصوصیتی است- أَشَدُّ مِنْ یُتْمِ الْیَتِیم… فقه حدیث مهم است. بحث ایتام و کفالت یتیم به قدری مهم است که کتاب و سنت هر دو به این امر به نهایت اهمیت نظر کرده: “فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ”. کفالت یتیم و حفظ یک یتیم، چون تمام تعلق به پدر است، و او اصل این فرزند است و وقتی اصل رفت فرعِ بی اصل به قدری مورد لطف خداست که دستی که بر سر یتیمی‌کشیده بشود به عدد هر مویی که آن دست بر آن موی بگذارد، حسنه ای ثبت می‌شود، ولی متن روایت این است: “أَشَدُّ مِنْ یُتْمِ الْیَتِیمِ الَّذِی انْقَطَعَ عَنْ أَبِیهِ یُتْمُ یَتِیمٍ انْقَطَعَ عَنْ إِمَامِه”. این افراد امتی که ولیّ شان غائب است و سرپرستشان در حجاب اختفاست، این یتم اشد از هر یتمی است “وَلَا یَقْدِرُ عَلَى الْوُصُولِ إِلَیْهِ وَلَا یَدْرِی کیف حُکْمَهُ فِیمَا یُبْتَلَى بِه”. اگر این یتیم یتمش تصور بشود او یتیم جسم است این یتیم روح است او یتیم دنیا است این یتیم آخرت است؛ “وَلَا یَدْرِی کیف حُکْمَهُ فِیمَا یُبْتَلَى بِهِ مِنْ شَرَائِعِ دِینِه الا…” و در این حرف تنبیه آن چرا که باید برای اهلش بگوید فرمود
“أَلَا فَمَنْ کَانَ مِنْ شِیعَتِنَا عَالِماً بِعُلُومِنَا وَهَذَا الْجَاهِلُ بِشَرِیعَتِنَا الْمُنْقَطِعُ عَنْ مُشَاهَدَتِنَا یَتِیم “ٌ، اما چه یتیمی؟ یتیمی است که در دامن اوست. این تعبیر عجیب است. این ایتام آل محمد در دامن شمایند که عمری در علوم اهل بیت جان کندید. الا… باز دو مرتبه بعد از آن تنبیه الا دوم، آن هم از زبان عقل کل، “أَلَا فَمَنْ هَدَاهُ وَ أَرْشَدَهُ وَعَلَّمَهُ شَرِیعَتَنَا کَانَ مَعَنَا فِی الرَّفِیقِ الْأَعْلَى”. این بخت، افسوس که مورد استفاده نیست. اگر در این دهه به جائی بروید که آن ایتام، آن منقطعین از شما، هم دفع شبهه کنند و هم تقویت مبانی دین، هم تعلم احکام شریعت سید المرسلین، جزای هر یک از شما معیت با شخص پیغمبر خاتم است اما عمده فقه حدیث است درایت روایت است.
کَانَ مَعَنَا ضمیمه دارد؛ سرش چیست؟ سرش این است که آفتاب می تابد بر این زمین، این زمین با آفتاب است، اما با آفتاب بودن امری است در کنار خورشید بودن امر آخری است. همان طوری که این شمس در منظومه ی مُلک می تابد آن شمس در منظومه ی ملکوت می تابد. با او هستند کسانی که سعادت هدایت به دین او یافتند، اما این طبقه یعنی آن کسانی که ایتام اهل بیت را اداره کنند به تعلیم مبانی و احکام دین، اینها معیت شان جدا از همه است. “کَانَ مَعَنَا فِی الرَّفِیقِ الْأَعْلَى”،این جاست که کمیت عقل لنگ است “وَأَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَهِ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ” اگر یکنفر به وسیله ی شما هدایت بشود “خَیْرٌ لَکَ مِمَّا طَلَعَتْ عَلَیْهِ الشَّمْس”.
این روزها خبرهایی از عراق می رسد. این خبرها برای اهلش، برای کسانی که مسئولیت پذیر اند به قدری تکان دهنده است که من متحیر ام. اولا از آن خلوص، اخلاص چه بگویم. یکی از بزرگان نجف آمده بود، بعد به ما نقل کرد، گفت: شب نیمه ی شعبان که آن غوغا در حرم و صحن به وجود آمد، من از حرم بیرون آمدم، برخوردم به یک زنی، بچه ای دست در دست مادرش؛ به این زن گفتم: تو از کجایی؟ گفت: از فلان بلد، گفتم: این جا همچو شبی چه می‌کنی؟ بعد یک نگاهی به من کرد، گفت: سید! این بچه ی من، از بچه ی صاحب این قبر عزیزتر نیست. همین دو سه روزه جوانی کنار مادرش جان داده، قطعه قطعه شده، جنازه ی جوان را برداشتند که به بصره برگردانند، از بصره با پای پیاده آمده به مادر گفتم: بیا برویم با جنازه، گفت: ببرید، من می روم به زیارت او. این پسر را به ام البنین دادم. اگر این است ما چه کاره ایم او متاع جان را آورد تقدیم کرد ما از راحتمان برای ارشاد این ایتام اهل بیت صرف نظر نکنیم. افّ لنا! واقعا فردای قیامت اگر آن زن را با ما به محشر بیاورند، ما از خجلت چه بکنیم.
زیارت اربعین خواندی، شیخ در تهذیب نقل می‌کند، متن کلام این است: صفوان بن مهران، قال لی مولای الصادق فی زیاره الاربعین عند ارتفاع النهار، بعد که شروع می‌کند به زیارت، شاهد این جاست: وَبَذَلَ… لا اله الا الله… وَبَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ، مهجه خودش را بذل کرد خدایا در تو، فیک، امام ششم خبر دارد. وَبَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ. فرق است: فی سبیله یک تعبیر است، امّا تعبیر امام این است: وَبَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ اما غایت این بدل چیست! علت چی بود! لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الْجَهَالَهِ وَحَیْرَهِ الضَّلَالهِ. تمام این غوغا برای این بود، غایه الغایات، نهایه النهایات این است: استنقاذ عباد از جهالت، استنقاذ عباد از حیرت ضلالت.
خوشا به حال آنها که دوره ی سال تملذ می‌کنند، در چنین ایامی‌به دنبال بلاد دور افتاده از معلمین خیر و مرشدین دین به هدایت ایتام اهل البیت عصمت می‌شتابند. سعادتمند کسی که تارک الصلاتی را در این ایام به نماز بیاورد. بیگانه ای از امام زمان را با ولی عهد آشنا کند. در سه امر اهمیت بدهید: تحکیم عقاید، تهذیب اخلاق، تعلیم احکام. به این سه پله قدم بردارید، بعد نتیجه اش معیت خاتم، فی الرفیق الاعلی است.
بگذریم، امّا چه کرد. کاری که او کرد نه گفتنی است، نه فهمیدنی است. کاری بود بین او و خدا. افسوس که عمر گذشت، نه او را شناختیم نه به مردم شناساندیم. اول او را بشناسید بعد در این سفرها به مردم معرفی کنید. آدم را بخوان در قرآن – “وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا”، بعد شد صَفیُّ الله؛ بعد نوح را بخوان، نهصد و پنجاه سال جان کند، فلبث فی قومه الف سنه الا پنجاه سال،این عمر چگونه صرف شد با چه قومی، شد نجی الله. ابراهیم را بخوان در قرآن چه کرد، بعد از همه شد خلیل الله. بعد برس به دفتر زندگی خاتم، آن کسی که – دَنا فَتَدَلَّى فَکانَ قابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنی، شد حبیب الله.
روز اربعین متن زیارت این است: ای حسین ابن علی! تو کی بودی؟تو چه کردی؟ خوب دقت کنید این بیان رأس و رئیس مذهب است: السَّلَامُ عَلَى خَلِیلِ اللَّهِ، آن ابراهیم خلیل خلاصه شد در آن قب شش گوشه. السَّلَامُ عَلَى خَلِیلِ اللَّهِ ونَجِییهِ، آن نوح و نهصد و پنجاه سال عصاره شد در آن بدن قطعه قطعه. السَّلَامُ عَلَى خَلِیلِ اللَّهِ وَ نَجِییهِ، السَّلَامُ عَلَى وَلِیِّ اللَّهِ وَ حَبِیبِه . آن خاتم، آن عقل کل خلاصه شد : حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْن – السَّلَامُ عَلَى وَلِیِّ اللَّهِ وَ حَبِیبِه – السَّلَامُ عَلَى خَلِیلِ اللَّهِ وَ نَجِییِهِ السَّلَامُ عَلَى صَفِیِّ اللَّهِ وَ ابْنِ صَفِیِّه وأَعْطَیْتَهُ مَوَارِیثَ الْأَنْبِیَاءِ، آنچه همه انبیا داشتند پروردگارا تو به او دادی؛ وأَعْطَیْتَهُ مَوَارِیثَ الْأَنْبِیَاءِ وَجَعَلْتَهُ حُجَّهً عَلَى خَلْقِکَ مِنَ الْأَوْصِیَاء. البته همه مزد این است – َأَعْذَرَ فِی الدُّعَا کار را تمام کرد وَمَنَحَ النُّصْحَ وَبَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیک کار به آنجا ختم شد، سوره فجر را بخوان یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ، ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَهً مَرْضِیَّهً . دیگر رسید به آنجا که گفتنی نیست، منتها باید فهمید چه بر او گذشت.
امیرالمومنین آمد به کربلا، بعد روایت این است : وقتی رسید پاها را از رکاب در آورد اغرورقت عیناه،بعد یک نگاهی به زمین کرد فرمود : طوبی لک. خطاب کرد به زمین کربلا: خوشا به حال تو، طوبی بر تو، تهراق علیک دماء الاحبه. این تعبیر باب مدینه العلم است .بر تو خون احبه می ریزد. آنچه مهم است همه خونشان بر آن زمین ریخت، امّا یک خون بر آن زمین نریخت. آن خون رفت به آسمان. به کجا رفت!!! چی شد؟ بهتر این است خود عبارت خوانده بشود:
ولما فجع الحسین بأهل بیته وولده ولم یبق غیره وغیر النساء والذراری نادی… نادی: هَلْ مِنْ ذَابٍّ یَذُبُّ عَنْ حَرَمِ الرَسُولِ؟ هَلْ مِنْ مُوَحِّدٍ یَخَافُ اللَّهَ فِینَا؟ هَلْ مِنْ مُغِیثٍ یَرْجُو اللَّهَ فِی إِغَاثَتِنَا؟ … لا اله الی الله… وقتی به اینجا رسید: وَارْتَفَعَتْ أَصْوَاتُ النِّسَاءِ بِالْعَوِیلِ فَتَقَدَّمَ … فَتَقَدَّمَ إِلَى بَابِ الْخَیْمَهِ فَقَالَ… امّا چه قال… َقال: نَاوِلُونِی ابْنِیَ الطِّفْلَ حَتَّى أُوَدِّعَهُ، در همچو هنگامه ای. متن کلام از سید و احتجاج این است: فناولوه الصبی وأومأ إلیه لیقبّله فرماه حرمله بن الکاهل بسهم فوقع فی نحره. آنچه مهم است این است: تیر رسید خواهرش را خواست داد طفل را به زینب. این است غوغا این جاست کار این جا تمام شد: داد طفل را، ثم تلقى الدم بکفیه، هر دو دست زیر گلوی طفل، طفل در دست زینب؛ دست ها زیر گلو حتی امتلأت، تا وقتی دست ها پر شد، بعد که دست ها پر شد… این جا جای کلام امام پنجم است، همه ی خون ها ریخت روی زمین اما این خون… فرمی نحو السماء، خون را پاشید به طرف آسمان بیان امام این است: لم یسقط من تلک الدم قطره، یک قطره برنگشت؛ بعد چه کرد؟ …لا اله الا الله… بعد، حفر بسیفه، زمین را با شمشیر گود کرد…لا اله الا الله… فرمله بدمائه بعد به خون آغشته کرد، بدن را گذاشت در قبر فصلی علیه حالا چه نمازی بود چه حالی داشت؛ آن تعبیری که عقل هر فقیهی را مبهوت می‌کند این است اولا از تعبیر معلوم می‌شود کلام، کلام که بود؛ معلوم می‌شود از این بیان که نمی توانست دل از این بچه بردارد. فنودی من الهوی: دعه یا حسین!
