هنرهاى دستى مهدویان

»دستگیرى از نیازمندان« نخستین و عام ترین هنر دوستداران حضرت مهدى(ع) است.
ایشان هر کجا نیازمندى را بیابند حتى بى آن که تقاضاى او را بشنوند براى یارى رساندن به او مهیا شده، از ریختن آبروى دیگران سخت پرهیز مى کنند.
مسکین و بى کس و فقیر را اطعام مى نمایند، در راه ماندگان را بى نیاز مى سازند و قرض وامداران را ادا مى کنند.
اینان از احوال خویشان و همسایگان و دوستان و رفقاى خود، آگاه اند و هرگز خود را به بى خیالى نمى زنند.
از ثروت و دارایى و علم و هنر خود به دیگران مى بخشند و آنگاه که چیزى براى عطا ندارند کلام شیرین و لبخند مهربانشان، دل دردمندان را تسکین مى دهد.
دستان پربرکتشان، تواناتر باد!
»گشاده دستى« نیز از دیگر هنرهاى یاران حضرت قائم(ع) است. اینان به وقت دارایى از آنچه روزى شان شده به دیگران انفاق کرده و صدقه مى دهند و یقین دارند هر عمل خیرشان چون بذرى است که هفتصد دانه مى دهد و این همه براى خداوند که بخشنده مطلق است البته گران نیست.
شایان ذکر است که آنها در این مورد نیز همچون موارد دیگر رعایت اعتدال را مى نمایند و نه چندان خست و بخل به خرج مى دهند که گویى دستشان به گردنشان آویخته باشد و نه آنقدر بى حساب و کتاب مى بخشند که در آینده به حسرت بنشینند و انگشت ندامت به دندان گزند. ناگفته پیداست که این مخلصان هنر معنویشان را با منت و اذیت باطل نکرده و بى ریا و بى چشمداشت، به سوى نیکى شتابانند.
»دست بر سر یتیم کشیدن« یکى دیگر از هنرهاى یاران امام مهدى(ع) است و پیروان ایشان بالاترین و ارزنده ترین رتبه هاى این رشته را از آن خود ساخته اند. اینان باور دارند که یتیمان در اموالشان حقى دارند، پس حق آنها را با مهربانى و عطوفت ادا مى کنند و نه تنها از نظر اقتصادى و مالى تلاش مى کنند تا یتیمان را بى نیاز سازند، بلکه از لحاظ روحى نیز پیوند عاطفى با آنها برقرار کرده و بر سرشان دست نوازش مى کشند.
»دست به دعا برداشتن« از قدیمى ترین هنرهاى بشرى است اما یاران مهدى، (ع) وقتى دستان سبزشان به دعا بلند مى شود و وجود جاریشان چون رودى پرتلاطم به دریاى بیکران عظمت سبحانى متصل مى گردد، زبانشان عاشقانه ترین کلمات را بر زبان مى راند و فرشتگان الهى را به تحسین و ستایش وامى دارد. دعاى »عرفه«شان غوغایى در سکوت برپا مى کند، »مناجات خمس عشر«شان عرش را به لرزه مى اندازد، »مناجات امام على(ع) در مسجد کوفه« را که قرائت مى کنند، جبرئیل امین لذتى بى حد و حصر مى برد و…
از سوى دیگر وجود خالص آنها، خود دعاى مجسم شده است. »کمیل«اند و »آل یس«۴، »رجبیه«اند۵ و »أم داود«، ۶ »رمضان«اند و »مجیر«.۷ اینان خودف خودف »مکارم الاخلاق«اند۸.
»دست به سلاح بودن« نیز از هنرهاى دستى یاران حضرت حجت (ع) است. آنان که به واقع و نه در شعار، از پیروان به حق امامند همواره از آمادگى نظامى برخوردارند و اگر در شرایطى، زر و زور و تزویر، بخواهند ایشان را به زیر سلطه خود درآورند از نثار خونشان هیچ دریغ نمى کنند و وارد معامله اى بزرگ با خداوند مى شوند. جان را مى دهند و بهشت را مى خرند و از زمین تا ملکوت، درحالیکه فریاد »هیهات منّا الذلّه«شان به گوش مى رسد، با پاى سر مى دوند.
پیشانى بندهاى »یا زهرا«یشان همیشه دم دست است. زبانشان یکسره لبیک به »هل من ناصر ینصرنى« حسین را زمزمه مى کند، مظلومیت حسن را تاب نمى آورند و پاى در رکاب امام زمانشان دارند. چقدر خدا به ایشان مباهات مى کند!

پى نوشتها:
۱ . اشاره به دعاى معروف »عرفه« امام حسین(ع) که در روز عرفه نهم ذیحجه خوانده مى شود.
۲ . »مناجات خمس عشر« پانزده دعا از امام سجاد (ع) است که با عناوین مناجات التابفبین، مناجات الشاکین، مناجات الخائفین و.. در اوایل کتاب مفاتیح الجنان ذکر شده است.
۳ . این مناجات در مفاتیح الجنان، در ضمن »اعمال مسجد بزرگ کوفه« آمده است.
۴ . »آل یس« نام یکى از زیارتهاى معروف امام زمان (ع) است که بسیار به خواندن آن سفارش شده است.
۵ . اشاره به دعاها و زیارتهاى وارد شده در ماه رجب است.
۶ . »ام داود« نام دعایى است که در نیمه ماه رجب خوانده مى شود.
۷ . »مجیر« نام دعاى مشهورى است از پیامبر اکرم (ص) که در اوایل مفاتیح الجنان آمده است.
۸ . اشاره به دعاى معروف »مکارم الاخلاق« امام سجاد(ع) است که در انتهاى کتاب مفاتیح الجنان آمده است.
 

موعود شماره چهل و هفتم