موعود پایگاه اینترنتی موعود
هر کدام از ما می توانیم «راه» یا «بیراهه» باشیم. مثلاً اگر با استفاده از حرف و عمل مان، کسی را متوجه خداوند بکنیم، راهی به سوی مقصدی الهی هستیم و برعکس.
راه بودن، علی الخصوص «سبیل الله» بودن، صفتی است که امامان را با آن می خوانند. درباره ی شخص حضرت مهدی (عج)، بارها و بارها تاکید شده است که راهی هستند به سوی خداند. در زیارت حضرت صاحب الامر (عج) می خوانیم:
«السلام علیک یا سبیل الله الذی من سلک غیره هلک؛
سلام بر تو ای راه خدا که کسی که راه دیگری جز آن رود هلاک می‌شود.»
همچنین در دعای ندبه می خوانیم:
«این السبیل بعد السبیل…؛
کجاست آن راه پس از راه.»
جابر بن عبدالله انصاری – نخستین زائر امام حسین (ع)- نقل می‌کند: از حضرت باقر (ع) پرسیدم درباره تفسیر این آیه در فرموده ی خداى عزّ و جلّ «و اگر در راه خدا کشته شوید، یا بمیرید…»، توضیح دهید. فرمودند: آیا تو میدانى راه خدا کدام است؟ عرض کردم؛ نه به خدا قسم، مگر آنکه آن را از شما بشنوم،
فرمودند: «راه خدا و «سبیل اللَّه» علىّ (ع) و فرزندان او است»(۱)
نکته ی آخر: بی جهت نیست که اجر هیچ کاری، بالاتر از خون باختن «فی سبیل الله» نیست…
پی نوشت:
۱. معانی الأخبار/ ترجمه محمدى؛ ج۱؛ ص۳۷۳.
