گفتار حضرت فاطمه زهرا (س) در بستر بيمارى به بانوان مهاجر و انصار

«به خدا قسم! اگر دست باز مى ‏داشتند و زمام خلافت را که پیغمبر خدا (ص) به دست او نهاده بود، از وى پس‏ نمى‏گرفتند و در اختیارش باقى مى‏ گذاشتند، کاروان بشریت را با کمال آرامش، با سیرى ملایم به سوى سعادت و حق، رهبرى مى ‏نمود؛ بى‏ آنکه به واسطه‏ کشیدن افسار، مرکوب زخمى گردد و سوار بر آن نیز، به واسطه جنبش‏ هاى ناشى از حرکت بى ‏رویّه آن، در شکنجه و ناراحتى بیفتد، تا ایشان را به سرچشمه جوى زلال و گواراى آب حیات برساند، جویبارى که آبى پاک در دو سمت آن موج مى‏زد و اطراف و جوانب آن پاکیزه بود. آنان را سیراب مى‏ نمود، سیر و سیراب از آنجا باز مى ‏گرداند؛ در حالى‏ که خودش از آن بهره‏ اى نمى ‏برد، مگر با جامى کوچک که تشنگى خود را رفع کند و اندکى غذا که گرسنه ‏اى رفع گرسنگى خود بدان نماید و کوچک ‏ترین بهره ‏اى به نفع خویش نمى‏ برد و آن زمان بود که در هاى برکت از زمین و آسمان به روى مردم گشوده مى‏ شد و اقتصاد آنان رونق مى‏ گرفت و مردم در ناز و نعمت به‏ سر مى‏ بردند؛ در حالى‏که رهبرشان سودى عاید خود نساخته و از این همه برکات و زر و زیور، چیزى براى خویش نیندوخته بود و براى همگان، پرهیزگار از ریاست ‏طلبى، شناخته مى‏شد.»

منبع:
ابن بابویه، محمّد بن على، «معانى‏الاخبار»، ترجمه‏محمّدى، تهران، چاپ دوم، ۱۳۷۷، ج ۲، ص ۳۲۸- ۳۳۰.