ارتباط آیین حمل مشعل المپیک با مکاتب سری

این رویداد تشریفاتی که درآن مردم از طبقات مختلف اجتماعی مشعل المپیک را در سراسر کشور میزبان می‌گردانند مخصوصاً برای کسانی که این سنت را ابداع نمودند حرکتی نمادین محسوب می‌شود. در اسطوره شناسی یونان، مشعل دار اصلی “پرومتیوس” بود، خدایگانی که آتش را از دیگر خدایان ربود وبه بشریت داد.
مردم باستان آتش را بارقه ی کوچکی از خورشید می دانستند که به نوعی مظهر مادی خدا بود. بنابراین پرومتیوس با آوردن آتش برای بشریت، انسانها را در تمام ویژگیهای «الهی» سهیم نمود و حتی به انسانها اجازه داد آرزوی خدا بودن را در سر بپرورانند.

به همین دلیل پرومیتوس از احترام ویژه ای در “جوامع مخفی” برخوردار است، چرا که افسانه ی او نشان دهنده افق نهائی فلسفه و اهداف مکاتب سری است: “عروج به الوهیت و ابدیت از طریق راه های غیر الهی”

پرومتیوس در حال حمل مشعل

در آموزه های سری، عمل”حمل مشعل” نماد آگاهی انسان از وجود بارقه ی الهی در خود و نمایانگر اشتیاق او برای نایل شدن به مقام خدائی است. به طور خلاصه این همان هسته مرکزی فلسفه ی نخبگان جهان است که به شدت تحت تاثیر آموزه های هرمسی فراماسونری و تصوف گرایان است. ازاین رو مشعل روشنگر پرومیتوس اغلب در نمادگرایی مخفی نخبگان استفاده می شود.

فوارۀ پرومتیوس در مرکز راکفلر در پشت این فواره نوشته شده است “پرومتئوس٬ آموزگار همه ی فنون٬ آتش را که برای انسان به معنای راهی بسوی آرمانهای بزرگ است٬ به او اعطا نمود “

احتمالا مشهورترین مشعل دار جهان یعنی مجسمۀ آزادی را “فراماسونهای معبد گراند اورینت در فرانسه” به ایالات متحده اهدا کردند

مجسمه ی یک دست که مشعل را نگه داشته بر روی هرم و برفراز ” کتابخانه ی مرکزی لس آنجلس” نصب شده است

افسانۀ پرومیتوس از بسیاری جهات به افسانه ی لوسیفر(شیطان)شباهت دارد. نامی‌که در لاتین به معنای “مشعل دار” یا “روشنی بخش” است. زیرا او با نزول خود از بهشت به زمین٬ نور آگاهی و دانش را نیز به همراه آورد و به همین جهت در آموزه های سری از او بعنوان ” آورنده ی روشنی ستاره صبح ” که همان عقل گرایی و روشنگریست٬ شناخته می‌شود.
به همین دلیل حضور آن به طور آشکار در مراسم افتتاحیه عظیم ترین رویداد ورزشی جهان نمی تواند چیز عجیبی باشد.

اولین جایگذاری مشعل المپیک

اولین جایگذاری مشعل المپیک در سال ۱۹۳۶ در برلین ودر زمان رژیم نازی برگزار شد. علیرغم این حقیقت که هیتلر سازمان های فراماسونری را از آلمان اخراج نمود(در ظاهر او آنها را خدمتگزار یهودیان می دانست) اما رژیم او از این جوامع مخفی الهام میگرفت و به سمت عقاید آنان گرایش داشت! او برای نمادگرایی وتاسیس جوامع مخفی ارزش بسیاری قائل بود. هرمن روشنینگ در کتاب “از زبان هیتلر” آورده است:

“همۀ آن به اصطلاح پلیدی ها، اسکلت ها وسرهای مردگان، تابوت ها و اسرار، همه فقط بدرد ترساندن کودکان می خورند. اما تنها یک موضوع خطرناک وجود دارد که من ازآنهاالگو برداری می‌کنم. آنها در خود نوعی اصالت و نجابت مقدس دارند.

آنها یک خط مشی سری را برای خود ایجاد کرده‌اند که نه تنها بخوبی اجرا شده، بلکه این رویکرد از طریق نمادها واسرار به مرحله ی ظهور درامده است. سلسله مراتب سازمانی و آئینهای نمادین ورود به تشکیلات که می توان گفت بدون تکیه بر نیروی فکر وتنها از طریق کار بر روی تصور وجادوگری ونمادهای یک آیین عمل می‌کنند. همه این موضوعات دارای عنصری خطرناک می‌باشند٬ عنصری که من به آن غلبه کرده ام. آیا شما نمیدانید که حزب ما باید آن ویژگی را داشته باشد…؟

نظم، که باید وجودداشته باشد – نظم و سلسله مراتب روحانیت سکولار وضددینی … ما یا فراماسون ها یا کلیسا، تنها یک نفر پیروز این میدان است ونه بیشتر، ما قویترین هستیم و دو گروه دیگر را شکست خواهیم داد. حزب نازی به شدت تحت تاثیر عرفان وتصوف آلمانی قرار داشت. چند عضو این حزب بخشی از جامعه نروژ بودند. یک جامعه ی مخفی که در مونیخ تاسیس شده بود. برخلاف تفاوت های ظاهری با دیگر جوامع مخفی مانند فراماسونری، در نهایت تمامی آموزه های درونی این جوامع یکسان هستند.”

از آنجایی که تفکرات سری یکسانند، جایگزاری مشعل بخشی از سنت المپیک شد. بنابراین هر چهار سال یکبار تمام کشورها گردهم می آیند و دست به دست شدن مشعل پرومیتوس را جشن می‌گیرند. مشعلی که تنها باید به وسیله ی منبع اصلی یعنی خورشید “همان نماد الوهیت” روشن گردد. اکثر مردمی که دراین مراسم شرکت دارند ازجمله کسانی که مشعل را حمل می‌کنند از مفهوم سری این رویداد آگاهی ندارند، بنابر این حمل مشعل به عنوان یک مثال برجسته از مناسک وفلسفه ی نخبگان است که توسط انبوه مردم متحیر و ناآگاه جشن گرفته می‌شود.
مردم یکبار دیگر لوسیفر مشعل دار خود را تشویق می‌کنند و غفلت وناآگاهی خود را جشن می‌گیرند.

فضای درونی استادیوم المپیک اهرامی‌با رئوس نورانی

نماد المپیک ۲۰۱۲ به شکل موجودات تک چشم

آرم المپیک ۲۰۱۲ که همانند موزه ی هولوکاست آلمان با کلمه ی ZION همخوانی دارد.

اما چه شد که بازیهای المپیک این مراسم تقریبا آیینی حمل مشعل را در خود جای داد؟
تلقی و درک از جایگذاری مشعل این است که می توان آن را نوعی باز آفرینی رسم یونانیان باستان دانست. در واقع این یک رسم در المپیک مدرن است که از بازیهای تابستان ۱۹۳۶ در برلین وبازیهای زمستان ۱۹۵۲ در اسلو آغاز شد اما ایده آن از افسانه ها دلربای یونانی درحدود قرون پنجم و ششم پیش از میلاد نشات می‌گیرد. بر اساس افسانه ها، پرومیتوس یک خدای دوستدار بشر بود که آتش، عنصر مقدس را ربود و آن را به دور از دید زئوس، پدر خدایان، به انسان بخشید.
شعله از نور خورشید مشتعل می‌شود، با مشعلهای اضافی که از چند روز قبل برای جلوگیری از خاموش شدن مشعل در هوای ابری وبارانی روشن شده اند.
یونانیان باستان مسابقات lampadedromia (مسابقات دو مشعل) را برگزار می‌کردند که درآن تیم برنده یک شعله مقدس را شاید به عنوان بخشی از آیین پرستش پرومیتوس ومخالفت او با خدایان برای بخشش دانش به فانیان روشن می نمود. این جایگذاری مدرن توافقی است با راهبان روشن کنندۀ مشعل و تمدن رقیب روم. این مراسم همچنین روح صلح مقدس را سوگند می دهد. صلحی که در سراسر یونان باستان پیش از مسابقات المپیک ایجاد شد و به واسطه ی دوندگان به تمام کشور رسانده شد.

بنابه گفتۀ کرسیدا رایان (Cressida Ryan) دانشمند ادبیات کهن از دانشگاه آکسفورد، “این مراسم ملغمه ای از خرده اسطوره ها است. توافق برسر حقایق اهمیت ندارد، زیرا این حقایق زمان زیادی را تا رسیدن به امروز پشت سر گذاشته‌اند.

در سال ۱۹۲۸ در بازیهای المپیک آمستردام این مشعل روشن شد. اما از سال ۱۹۳۶ بود که مراسم با مشعل به دستور رژیم نازی و موسس ورزشی کارل دیم شکل تازه ای به خود گرفت. در المپیا مشعلی با استفاده از نور خورشید و یک آینه ای خاص روشن شد و توسط دوندگان از بلغارستان، یوگوسلاوی، مجارستان، اطریش، چک اوسلواکی، کشورهایی که بعدا در قلمرو نازی قرار گرفتند، به برلین برده شد. آتش نماد رژیم هیتلر و مشخصه آن حرکت دسته جمعی برای مشعل بود.

هدف رهبری ایجاد ارتباطی مستقیم با تمدن باستان بود. همانطوری که رایان توضیح می دهد آنها خواستار پلی نمادین میان یونان باستان و آلمان کنونی بودند. نور نماد پاکی است. نور خیره کننده، پاک، سفید و درخشنده یونان باستان بود که به افسانۀ آریایی راه یافت.

آدلف هیتلر، لنی رویفنشتال فیلمساز را برای به تصویر کشیدن این افسانه و ساخت مستندی درباره ی این رویداد در فیلم المپیا در سال ۱۹۳۸ برگزید. پس از جنگ برای مسابقات لندن در سال ۱۹۴۸ برگزار کنندگان مسابقه ایده حمل مشعل را پذیرفتند. جدا از دوره های سخت و تلخ، مشعل در طول مسیر مورد استقبال انبوه مردم قرار می‌گرفت.

از آن زمان به بعد، هر چهار سال یکبار طرح آن توسط کشور میزبان وبر طبق رسوم آن دهه تغییر می‌کنند. این مراسم گاهی دارای یک زمینه و موضوع خاص بود.