نسل انتظار

بى تو در بیابان بى کسى، چشم هایمان را به تموج انتظار سپرده ایم و آمدنت را به دردمندى دل هامان مژدگانى مى دهیم تا پژمردگى برگ ها را نبینیم و در گریه مى خندیم تا باغ و بهار، هم آغوش هم باشند…
ماییم و آسمانى از بغض ابرها و امید تیغ تو که انتشار باران است و آب را به مذاق جویبار مى رساند، ماییم و تهى دستى و تشنگى، ماییم و این صحیفه ناتمام و چشم هایى که در انتظار فصل توست. ماییم و شب هاى شوق که به واژه هاى ندبه صبح مى شود.
ماییم و این روزگار فرو خفته و این جهان وازده که به جاى فریاد، خمیازه مى کشد. ماییم و صفاى سجاده اى که فرج را جست وجو مى کند، ماییم و تن تب کرده کوچه هایى که به فراخ ترین باغ ها مى رسند، ماییم و آفتاب که در برابر چشمان تو حقیر است. دریا، شبنمى است چکیده بر غنچه اى از باغ تو، »حفسن« از تو مى آموزد و »فیض« از تو بهره مند مى شود. قامت تو »قدقامت« بلندى تا قیامت است.
»رستگارى« در پى قدمت افتاده و »نجات« محتاج توست. ماییم و دشت که نقطه اى است در برابر نگاهت، ماییم و کوه که شرمنده طاقت توست، ماییم و خط خون که تا قیامت جارى است. ماییم و نسل شقایق که آبروى ایثار است و ماییم و فریاد که تا آمدنت در فوران است. ماییم و قاموسى که از موج سرشار است و آسایش در خیالش خالى است. ماییم و مصافى که سخت برقرار است چنان هنگامه، تا هنگام ظهور تو، نسل تو در راهند. میان هنگامه ما تا هنگام ظهور تو و به بهانه اى به تقاعد دل نمى نشانند و جان نمى سپارند.
نسل انتظار ایستاده است و به بانگ بلند نام تو را در جهاد مى خواند.
نسل انتظار رخ به خون جگر مى شویند، گه ناز مى چشند و گه راز مى شوند.
نسل انتظار در راهند.
نسل انتظار بیم عاقبت ندارند، جز آخرت که وقت حضور است.
نسل انتظار گوش فرا داشته اند تا نسیم سعادت از جانبى بدمد و نور دیدارت از فرازى بتابد. این قوم از هجران تو بر سر نمى زند، آنها در انتظار تو سر بر مى کشند و بر نسل سیاهى مى شورند.
اینک ماییم و این نصیب جاوید، این نیاز آسمانى به تو که اصل برائتى، ماییم و رمى رجیمانى که سزاوار هدایت نبوده اند.
ما تو را در شب برات به مهمانى دل ها مى خوانیم ضیافتى که دشت آشنایى است. مجلسى که در آن صدق، اعتقاد و اخلاص عمل مى دهند، محفلى که عین یقین مى بخشند و بزم و وجد و جاى حیرت و حقیقت است…
 

موعود شماره ۳۶