غریب و طرید

الف. طوبایى

سخن از غربت و تنهایى شما چه سخت و دشوار است و قلم را یاراى آن نیست که این حقیقت تلخ را بنگارد. آخر مگر مى توان باور کرد کسى که تمامى کائنات، آسمانها و زمین و زمان به خاطر او برپاست، او که اگر نبود زمین اهلش را فرو مى برد، او که تمامى موجودات به یمن او روزى مى خورند و بر سر خوان او نشسته اند ناشناخته و غریب بماند؟!
مگر ممکن است آن که موعود همه انبیاء و اولیاى الهى است و همه چشم انتظار آمدنش هستند، به دست فراموشى سپرده شود؟!
مگر مى شود منتقم خون خدا همچون خود او غریب و مظلوم باشد؟!
اى کاش ابر تیره غیبت کنار مى رفت و خورشید وجودتان آشکار مى شد و خود بر غربتتان پایان مى دادید و دیگر کسى شما را غریب و تنها نمى خواند. اى کاش دوستان و شیعیان در غربت شما اشک ماتم نمى ریختند، اى کاش ندبه و ناله آنها در روزهاى جمعه به پایان مى رسید و دیگر کسى با اشک چشم نمى نالید که: »أین استقرّت بک النّوى«
اى کاش ناله »عزیز علىّ أن أرى الخلق ولاترى« را دیگر سر در نمى دادیم، اى کاش صبح جمعه اى مى آمد و نداى »أنا بقیّهاللَّه« شما بلند مى شد و همه دنیا را فرا مى گرفت که همین پایان غربت و تنهایى شما مى شد. اما براى غربت شما همین بس که بعضى از شیعیان از این غربت شما غافلند و تازه باید برایشان ثابت شود که شما نیز غریب و تنها هستید و این نشانه غریب الغربایى شماست.
آخر این صفت را هم از جدتان حسین(ع) به ارث برده اید. اگر او در روز عاشورا نداى »هل من ناصر ینصرنى« را سر داد و جوابى نشنید و به شهادت رسید، شما هم در طول سالها بلکه قرنها است که این نداى غریبانه را هزاران بار سر داده اید اما لبیکى نشنیده اید و اعمال زشت و کردار بد ما روح و روان شما را آزرده و اشک شما را جارى کرده است و این غم درون سینه تان، مانند این است که شما را هزاران بار به شهادت رسانده باشند. در روز عاشورا تنها یک نفر به نداى جدتان حسین(ع) لبیک گفت که آن هم »حرّ« بود اما در حقیقت این حرّ نبود که لبیک گفت بلکه مولایش حسین(ع) بود که او را برگزید و در اول نگاهى با دل و قلبش چنان کرد که مى دانید.
مولاجان! چه مى شود شما هم نگاهى به ما کنید و ما را براى یارى و نصرت خود برگزینید و از این طریق سعادت همیشگى و ابدى ما را باعث گردید هر چند که‌اندک لیاقتى در خود نمى بینیم.
 

موعود شماره ۴۶