موعود پایگاه اینترنتی موعود
مدتی است تنش بر سر برنامه موشکی ایران و تهدیدات متقابل ایالات متحده افزایش می‌یابد ولی ایران هیچگاه حاضر نمی‌شود کوتاه بیاید و هر روز یک آزمایش موشکی جدیدتر انجام می دهد. چرا؟
خبرگزاری روسی اسپوتنیک در یادداشتی به قلم عماد آبشناس، با اشاره به علل پافشاری جمهوری اسلامی ایران بر ادامه برنامه موشکی بازدارنده خود، نوشت: ورزشکاران می دانند که باشگاه های مختلف هزینه هایی دارند که برای ورود به آنها باید پرداخت شود. اگر شما توان پرداخت این هزینه ها را ندارید اصلا نباید کنار این باشگاه ها پرسه بزنید، برای روحیه تان بد است، خیلی بد!
ورود به باشگاه کشورها هم هزینه هایی دارد که کشورها باید پرداخت کنند وگرنه نباید دور و بر آنجا پرسه بزنند. باشگاه های علمی و تکنولوژی و صنعتی و سیاسی و اقتصادی و نظامی و… همه در سطح جهان برای خود هزینه ها ومعیارهایی دارند و تلاش دارند که باشگاه خود را بسته نگاه دارند و به دیگر کشورها اجازه ورود ندهند. به هر حال عصر، عصر فناوری است و کشورهایی که از فناوری های نوین برخوردار باشند پیشرو خواهند بود و بقیه پس رو.
فرمول بسیار ساده است، اندکی انحصارگران باید تولید کنند و بقیه باید خریدار محض باشند. خریداران هم باید مانند معتادان دائما محتاج مواد و یا همان تولیدات دیگر کشورها باشند. مخصوصا اگر ماجرا به بحث تسلیحاتی مربوط شود.
ایران در همه عرصه های علمی و تکنولوژی و صنعتی و سیاسی و اقتصادی و نظامی و… تلاش دارد وارد باشگاه های مربوطه شود؛ امری که کشورهای بزرگ به این راحتی ها اجازه آن را نمی دهند و در بحث برنامه هسته ای نیز شاهد همه این ماجرا ها بودیم. آنها حتی تکنولوژی صد ساله را برای ایرانی ها ممنوع می دانستند، چه رسد به تکنولوژی های نوین.
همه این فناوری ها را نیز به بحث تسلیحاتی ربط می دهند، چون خودشان هر چه تولید می‌کنند برای نابودی بشر است. برخی کشورها ترجیح می دهند راه آسان را طی کنند و به جای اینکه خود تولید کنند تولیدات دیگران را خریداری نمایند. که قبل از انقلاب اسلامی در ایران هم می توان گفت ایران در زمره این کشورها بود. بیشترین خرید سلاح در جهان از آن ایران بود و مقامات وقت تصور می‌کردند با داشتن این تسلیحات، کشور بسیار قدرت مند می‌شود.
البته نمی توان گفت سلاح های پیشرفته در حدی اطمینان خاطر به وجود می آورند اما این اطمینان خاطر همیشه کاذب است. ما مشاهده کردیم که پس از انقلاب و حمله عراق به ایران عموم تسلیحات پیشرفته ای که شاه ایران از ایالات متحده خریداری کرده بود به دلیل خودداری ایالات متحده از تامین قطعات یدکی این تسلیحات بلا استفاده بود و ایران نمی توانست از آن استفاده کند.
پس از حمله عراق به کویت هم شاهد بودیم که کل تسلیحاتی که عراق در آن زمان در اختیار داشت پشیزی به درد دفاع از این کشور نخورد چون همه خارجی بود. امروزه هم همه تسلیحاتی که توسط کشورهای همسایه ایران خریداری می‌شود در صورتی که اتفاقی پیش آید ممکن است به هیچ وجه به درد این کشورها نخورد.
حتی اگر اینها تا ابد در اطاعت از ایالات متحده و غرب پایدار بمانند، اما وقتی تاریخ مصرف این تسلیحات تمام می‌شود باید برنامه ای پیش آید تا این تسلیحات مصرف شوند تا این کشورها دوباره اسلحه بخرند، نمونه اش هم جنگ هایی که امروزه در منطقه شاهد آن هستیم.
همه این ماجرا ها به این دلیل است که هیچ کدام از این کشورها تولید کننده نیستند بلکه فقط مصرف کننده هستند.
پس از پایان جنگ ایران و عراق ایرانی ها به این نتیجه رسیدند که دوران وابستگی تسلیحاتی را باید پایان دهند و باید خود تولید کننده باشند. به همین دلیل هم با هر آنچه در توان داشتند پا به این عرصه گذاشتند.
استراتژی ایرانی ها مبنی بر آن بود که باید تسلیحاتی را تولید می‌کردند تا کشورهای دیگر جرئت حمله به ایران را نداشته باشند. همه معیار ها باید با توجه به تسلیحات موجود در منطقه تولید می‌شد تا موازنه قدرت را ایجاد می‌کرد.
بدیهی است در این استراتژی تولید موشک بهترین گزینه بود چون هم ایران می توانست بصورت انبوه این تسلیحات را تولید کند و هم اینکه با توجه به تسلیحات پیشرفته هوایی در اختیار دشمنان ایران تسلیحاتی به حساب می آید که می تواند سلاح بازدارنده خوبی به حساب آید.
هر کارشناس نظامی می تواند به شما بگوید که موشک یک سلاح تهاجمی نیست بلکه یک سلاح بازدارنده است مخصوصا موشک های بالستیک دور برد.
واهمه دشمنان ایران از تولید موشک های بالستیک ایران را می توان فقط در یک چهارچوب نظری جا داد و آن هم این است که نیروی بازدارنده ایران روز به روز افزایش می‌یابد و کشورهایی که برای ایران نقشه می چینند از این مساله واهمه دارند.
بدیهی است اگر بنا نباشد کشوری به ایران حمله کند نباید دلواپس تسلیحات دفاعی ایران مخصوصا موشکی آن باشد فقط اگر نقشه ای در سر دارند باید از این موشک ها واهمه داشته باشند. اصرار ایران برای تولید و آزمایش این موشک ها برای آن است که این کشورها همیشه در محاسبات خود توانمندی بازدارنده ایران را نیز در نظر داشته باشند و به فکر نباشند روزی به ایران تعرض کنند.
اگر واهمه از همین موشک ها نبود مطمئن باشید برخی همسایگان متهور ایران همانند زمانی که صدام به ایران حمله کرد سرمست از تسلیحاتی که آمریکا و غرب در اختیار آنها گذاشته، چندین بار بر علیه ایران جنگ به پا کرده بودند و مردم ایران هم مجبور بودند همین بمباران هایی که امروزه مردم مظلوم یمن تحمل می‌کنند، تحمل کنند.
ایرانی ها به این دلیل برای تهدیدات آمریکایی ها ارزش قایل نمی‌شوند چون می خواهند این مساله را تثبیت کنند که داشتن یک برنامه دفاعی مخصوصا موشکی آن حق مسلم ایران است و هیچ کس بر اساس هیچ توافق یا قانونی حق ندارد جلوی برنامه دفاعی ایران را بگیرد.
اگر ایرانی ها در این زمینه کوتاه بیایند آمریکایی ها خواهند توانست برنامه دفاع موشکی ایران که اصلا بحث آن در برجام نبود را به عنوان بخشی از برجام در اذهان جا بیاندازند تا ایران از برنامه دفاعی خود عقب بمانند و آنها یا همپیمانانشان بتوانند هر برنامه شومی‌که دارند را بر ضد ایران پیاده کنند.
