انتظار

مهمترین رسالت اسلامی در عصر غیبت و وظیفهی مؤمنان نسبت به وجود مقدس حضرت مهدی علیهالسّلام، انتظارف ظهورف آن موعود شریف و طلوع عصر معرفت و برقراری حاکمیت عدل جهانی است. در حقیقت، انتظار، آمادگی است و حالت آماده داشتن و تهیه مقدمات برای آن چه که انتظار داریم، و ابراز این آمادگی در گفتار و کردار؛ همانگونه که در زیارت مخصوص آن حضرت میگوییم: « و نفصْرَتفی مفعَدَّهٌ لَکفمْ » یعنی من برای یاری شما آمدهام. در انتظار این معنی نهفته است که نباید «حقّ» و «باطل» را فراموش کرد. چیرگی چند روزه ی باطل نباید مردم را مأیوس کند و بالاخره پیام انتظار آن است که: حق را از یاد نبرید، فضیلت را فراموش نکنید، انسانیّت را به دست فراموشی مسپارید، حضورش را باور کنید، منتظرش باشید، دعایش کنید و پایدار باشید که او میآید.

 انتظار نه تنها آدمی را به افصلاح نفس خود و دیگران وادار میکند، بلکه او را به آماده ساختن مقدمات پیشرفت و اموری که موجب پیروزی حضرت مهدی علیهالسّلام گردد، برمیانگیزاند. لازمهی این پیشبینی به دست آوردن هر چیزی است که در این زمینه نیازمند آن است، از قبیل کسب معارف و اطلاعات مربوط به این موضوع. انتظار بیان این معناست که شخص منتظر، دوستدار اقامهی عدل است و برپا گشتن حق و عملی شدن احکام خدای بزرگ و اجرای حدود الاهی و برقرار شدن هر چیزی بر جایگاه صحیح آن و رسیدن هرآدمی – بلکه تمامی موجودات – به سرحدّ کمالی که برای آن آفریده شده است. انتظار علامت عاطفهی آدمی است به هم نوع و دوست داشتن اصلاح امر تمامی‌بشریت. بدین ترتیب، انسان منتظفر، لحظهای از تلاش و مبارزه بازنمیایستد و همهگاه چشم به آیندهای روشن و امیدبخش دارد.