نزدیک‏ترین حالت بندگان به خدا

درباره «غیبت» امام زمان(ع) سخن‏های بسیاری گفته و نوشته شده است که وجه مشترک بیشتر آنها در یادکرد از غیبت به عنوان دوران سیاهی، افسردگی، دوری، هجران، غم، اندوه و… است. با این وجود شاید برای شما بسیار مشکل باشد که بپذیرید در فرهنگ معصومان(ع) از دوران غیبت به عنوان «نزدیک‏ترین حالت بندگان به خدا» یاد شده است. اما واقعیت همین است.
در روایتی که از امام صادق(ع) نقل شده است، می‏خوانیم:
 أقرب ما یکون العباد من الله ـ جلّ ذکره ـ و أرضی ما یکون عنهم اذا افتقدوا حجّه الله جلّ و عزّـ و لم‌یظهر لهم و لم‌یعلموا مکانه و هم فی ذلک یعلمون أنّه لم تبطل حجّه الله ـ جلّ ذکره ـ ولا میثاقه، فعندها فتوقّعوا الفرج صباحاً و مساءً، فإنّ أشدّ ما یکون غضب الله علی أعدائه إذا افتقدوا حجّته و لم‌یظهر لهم، قد علم أنّ أولیائه لایرتابون، ولو علم أنّهم یرتابون ما غیبّت حجّته عنهم طرفه عینٍ….۱
 هنگامی‌که حجت خدا، در میان مردم نباشد، مردم به خدا نزدیک‏ترند، و خدا از مردم خشنودتر است؛ زیرا با اینکه حجت خدا ظاهر نیست، و جای او را نمی‏دانند، باز باور دارند که حجت خدا هست و پیمان خدایی استوار است. در چنین روزگاری (روزگار غیبت) هر صبح و هر شام منتظر فرج باشید. چون به هنگامی‌که حجت غایب باشد. خشم خدا بر دشمنان خود بیشتر است. و خدا می‏دانست که اولیا و مؤمنین، درباره حجت او [اگر چه غایب باشد و غیبت او طولانی گردد] شک نمی‏کنند؛ اگر می‏دانست که شک می‏کنند، یک چشم به هم زدن، حجت خود را غایب نمی‏داشت….۲
آری، غیبت در عین حالی که می‏تواند نماد دوری از محبوب و هجران باشد، می‏تواند فرصتی برای تقرب بیشتر بندگان و کسب رضایت بیشتر خداوند باشد، اما مشروط به آنکه ما در اعتقادمان ثابت قدم باشیم و در طریق کسب معرفت حجت خدا بیشتر قدم نهیم.
 
پی‏نوشت‌ها:
۱. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۳۳، ح ۱.
۲. ترجمه از: محمدرضا حکیمی، خورشید مغرب، ص ۱۰۹.
 
ماهنامه موعود شماره ۵۹