موعود پایگاه اینترنتی موعود
آمریکا پس از جنگ جهانی دوم، کره جنوبی را اشغال و شمار زیادی از نیروهای نظامی خود را در این کشور مستقر کرد که از پیامدهای این حضور، گسترش فساد جنسی در بین زنان بود که تا امروز ادامه یافته است. گزارش مشرق نگاهی به ۶۰ سال حضور آمریکا در کره جنوبی دارد.
آن‌چه در رسانه‌های غربی و به ویژه آمریکایی بازتاب پیدا می‌کند و تبلیغ می‌شود صرفاً وعده‌های آمریکا در برقراری صلح و امنیت و آزادی در کشورهای مختلف است. اگر در نتیجه این ادعاها جنگی نظامی صورت بگیرد و صدها هزار نفر کشته شوند، آن‌گاه کم‌کم گزارش‌هایی در انتقاد از حمله نظامی آمریکا به فلان کشور هم شاید منتشر شود. اما هیچ‌گاه گزارشی از حواشی جنگ‌های آمریکا و اشغال کشورهای مختلف به دست نیروهای ارتش این کشور منتشر نمی‌شود که پیامدهای بلندمدت این اشغالگری‌ها را توصیف کند. هیچ‌گاه گزارشی منتشر نمی‌شود که نشان دهد چگونه اشغال کره جنوبی در دهه ۱۹۴۰ توسط نیروهای آمریکایی و رواج فاحشه‌گری در بین زنانی که اطراف کمپ‌های نظامی آمریکا زندگی می‌کردند تاریخ امروز کره جنوبی را تحت‌الشعاع قرار داده است.
نمایی از شهرک کمپی “آنجئونگ-ری” در کنار پایگاه نظامی آمریکا
اگر به محله “آنجئونگ-ری” شهر پیونگ‌تائک در کره جنوبی سفری کنید، خواهید دید در حالی که بیش از ۷۰ پیرزن در یک محله کثیف بین دروازه پشتی پایگاه نظامی “هامفریز” متعلق به ارتش آمریکا و پنج‌شش کاباره تعطیل‌شده در کنار این پایگاه زندگی می‌کنند، رو به روی دروازه اصلی پایگاه، تصاویر پرزرق و برق روی دیوارها، خانه‌هایی رؤیایی را نشان می‌دهد که قرار است یک روز جایگزین آلونک‌های تک اتاقی کنونی شود.
این زنان، روزی به عنوان روسپی برای سربازان آمریکایی در این “شهرک کمپی” کار می‌کردند. علت ماندن این زنان در این محله این است که هیچ جای دیگری برای رفتن ندارند. با این حال ساختمان‌سازها و صاحب‌خانه‌هایی که می‌خواهند در اطراف این پادگان رو به گسترش خانه‌های واقعی بسازند، زنان کره‌ای را مجبور کرده‌اند تا خانه‌های خود را ترک کنند. “چو میونگ-جا” یکی از این زنان است که ۷۵ سال دارد و هر ماه دادگاه اخطاریه تخلیه خانه برایش می‌فرستد. وی می‌گوید: “صاحب‌خانه من می‌خواهد من را مجبور به ترک خانه کند، اما پاهای من در می‌کند. نمی‌توانم راه بروم. خانه هم در کره جنوبی فوق‌العاده گران است.” “چو” طی پنج سال گذشته به علت درد پا به ندرت خانه خود را ترک کرده است. درباره وضعیت کنونی‌اش می‌گوید: ” احساس می‌کنم دارم خفه می‌شوم”.
این زنان گرفتار بیماری، فقر و ننگی هستند که از گذشته به دوش می‌کشند و از این رو هیچ‌گونه حمایتی از طرف مردم و یا دولت نمی‌شوند. البته تنها تن‌فروشی آن‌ها نیست که موجب وضع کنونی آن‌ها شده است. سرنوشت این زنان در تضاد کامل با گروه دیگری از زنان کره‌ای است که طی جنگ جهانی دوم به عنوان برده جنسی به دست سربازان ژاپنی سپرده شدند. گروه دوم که به اصطلاح “زنان آسایش” نامیده می‌شدند، اکنون تحت یک قانون خاص، کمک‌های دولتی دریافت می‌کنند و جمعیت زیادی در کره ضمن حمایت از آنان خواستار آن هستند که ژاپن به این افراد غرامت پرداخت و از آنان عذرخواهی کند. حامیان این زنان حتی هر هفته مقابل سفارت ژاپن تظاهرات می‌کنند. دو تن از مقامات شهر پیونگ‌تائک در این‌باره می‌گویند: “هیچ قانونی برای تخصیص بودجه ویژه جهت کمک به زنان کره‌ای در محله آنجئونگ-ری وجود ندارد.” بسیاری از مردم در کره جنوبی اصلاً نمی‌دانند که چنین شهرکی وجود دارد. گویی مردم کره حاضر نیستند به زنانی کمک کنند که به سربازان آمریکایی تن‌فروشی کرده‌اند، اما همین مردم از زنانی که به دست سربازان ژاپنی مورد سوء استفاده قرار گرفته‌اند، حمایت می‌کنند.
“جانگ یونگ-می” یکی از شهرک‌نشین‌ها در کنار تصویری از زمان جوانیش
پس از جنگ سالهای ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۳ بین دو کره، کره جنوبی یک دیکتاتوری فقیر و به شدت وابسته به ارتش آمریکا بود. تحلیلگران می‌گویند دولت کره جنوبی استفاده از این زنان را برای هزاران سرباز آمریکایی مستقر در مناطق جنوب کشور ضروری می‌دانسته است. هم سرمایه‌ای که از کار این زنان حاصل می‌شده برای دولت ضروری بوده و هم راضی نگه داشتن سربازان آمریکایی. در سال ۱۹۶۲، دولت کره این شهرک‌های کمپی را “مناطق گردشگری ویژه” اعلام و فاحشه‌گری را در این مناطق قانونی کرد. در همان سال، حدود ۲۰ هزار روسپی به طور رسمی و تعداد بی‌شمار دیگری به طور غیررسمی، در ۱۰۰ شهرک کمپی به این کار اجیر شدند.
“پارک کیونگ-سو” دبیرکل “کمپین ملی ریشه‌کن کردن جرایم علیه غیرنظامیان کره‌ای”، گروهی که تلاش می‌کند جنایات جنگی آمریکا علیه کره جنوبی را کشف و افشا کند، می‌گوید: “بسیاری از زنانی که مشغول این کار می‌شدند راه دیگری برای امرار معاش نداشتند، اما کار آن‌ها موجب تنفر اجتماعی از آنان می‌شد و بعد از آن دیگر در هیچ کجا قادر به زندگی و یا کار نبودند.”
“کیم” یک زن شهرک‌نشین که به علت شرمندگی از گذشته خود، فقط نام خانوادگیش را فاش می‌کند، می‌گوید: “من آن‌قدر نگران هستم که شب‌ها نمی توانم بخوابم.” صاحب‌خانه این زن ۷۵ ساله به او گفته است که یک ماه مهلت دارد تا خانه را تخلیه کند. این پیرزن هر روز برای پیدا کردن یک خانه جدید هر جایی را که بتواند می‌گردد.
وضع این شهرک‌نشین‌ها زمانی وخیم شد که واشنگتن و سئول در سال ۲۰۰۴ توافق کردند که پایگاه نظامی “یونگ‌سان” آمریکا را که ۶۲۰ هکتار از زمین ارزشمند در یکی از محله‌های ثروتمند سئول را اشغال کرده است، به پایگاهی در شهر پیونگ‌تائک با فاصله ۷۰ کیلومتری از پایتخت منتقل کنند. این کار در اصل قرار بود سال ۲۰۱۲ انجام شود، اما اکنون گفته می‌شود تا ۲۰۱۶ طول خواهد کشید.
پس از پایان این پروژه، پایگاه هامفریز سه برابر اندازه کنونی و خانه بیش از ۳۶ هزار نفر از جمله سربازان آمریکایی، اعضای خانواده آن‌ها و کارکنان غیرنظامی پایگاه خواهد شد. سرمایه‌گذاران در این محله به دنبال ساختن مکان‌های کسب و کاری هستند تا پس از سکونت خانواده‌های نظامی آمریکایی و ورود سیل جدید مردم به منطقه بتوانند ثروتی به جیب بزنند.
“وو سون-دوک” مدیر مرکز “خواهران روشن از آفتاب” یک سازمان محلی غیردولتی مختص پیرزن‌های شهرک‌نشین در آنجئونگ- ری، می‌گوید: “املاک‌داران مشتاق به سرمایه‌گذاری در این منطقه با بالا بردن قیمت زمین و اجاره خانه از ۵۰ دلار به ۲۰۰ دلار تلاش می‌کنند تا پیرزن‌های ساکن این منطقه را که تقریباً همگی تنها زندگی می‌کنند وادار به ترک خانه‌هایشان کنند.
بسیاری از این زنان معتقدند که دولت باید تلاش بیش‌تری برای رفاه و ثبات مالی آنان بکند. در تاریخ ۲۲ ژوئن امسال، ۱۲۲ تن از شهرک‌نشینان سابق آنجئونگ- ری از دولت کره جنوبی شکایت و هر کدام درخواست بیش از ۹۸۰۰ دلار غرامت کرده‌اند. با این حال، تاریخی برای رسیدگی به پرونده این افراد در دادگاه تعیین نشده است. فعالان و وکلای این زنان می‌گویند دولت این زنان را مجبور به انجام آزمایش برای بیماری‌های جنسی کرده و در صورت ابتلا به بیماری آن‌ها را بازداشت می‌کند. مقامات نظامی آمریکا و کره جنوبی نیز به طور منظم بر این بازرسی‌ها نظارت دارند.
طی بررسی‌هایی که درباره وضعیت زندگی این زنان و رسیدگی به پرونده آن‌ها صورت گرفت، ارتش آمریکا از پاسخ به سؤالات خودداری کرده و در عین حال طی بیانیه‌ای اعلام کرده که از پرونده این افراد اطلاع دارد و درباره روسپی‌گری “به هیچ عنوان کوتاه نمی‌آید.” بسیاری از این زنان احساس می‌کنند هیچ راه خلاصی از این وضعیت ندارند.
“جانگ یونگ-می” زنی ۶۷ ساله است که در کودکی یتیم شد و حدود ۲۰ سال در یک شهرک نظامی‌کار می‌کرد. وی با سه سگ بیمار زندگی می‌کند. جای دندان‌های یکی از این سگ‌ها به شکل یک خراش طولانی و سفید روی دست “جانگ” باقی مانده، اما وی حاضر نیست این سگ را از خانه‌اش بیرون کند. این پیرزن می‌گوید: “شاید چون من برای مدتی طولانی با سربازان آمریکایی زندگی کرده‌ام، نمی‌توانم با کره‌ای‌ها زندگی کنم.”
زنانی که برای رفع فقر به سربازان آمریکایی خدمات جنسی می‌دهند
نیروهای آمریکایی در سال ۱۹۴۵ کره را اشغال کردند و “پایگاه‌های راحتی” این کشور را در اختیار گرفتند و زنان مستقر در این پایگاه‌ها را نیز به خدمت گرفتند. بین سالهای ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۳ آمار فاحشه‌های کره جنوبی به ۳۵۰ هزار نفر رسید و بین دهه‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ معادل ۶۰ درصد از فاحشه‌های کره جنوبی اطراف کمپ‌های نظامی آمریکایی زندگی می‌کردند. در دهه ۱۹۶۰ درآمد فاحشه‌گری در اطراف کمپ‌های آمریکایی و تجارت مربوط به آن حدود ۲۵ درصد از تولید ناخالص داخلی کره جنوبی بود.
پایگاه‌هایی با نام “پایگاه‌های راحتی سازمان ملل” نیز در این کشور وجود داشت که اکثر زنانی که در آن‌ها کار می‌کردند زنان شوهرداری بودند که برای حمایت از خانواده خود مجبور می‌شدند در این پایگاه‌ها کار کنند. یکی از زنانی که قبلاً به عنوان فاحشه در خدمت سربازان آمریکایی بود می‌گوید: “وقتی به زندگی خودم و زندگی زنانی مثل خودم فکر می‌کنم می‌بینم ما بزرگ‌ترین قربانیان اتحاد کشورمان با آمریکا بودیم. می‌بینم بدن من به خودم تعلق نداشت، بلکه متعلق به دولت کره جنوبی و ارتش آمریکا بود.” در دهه ۱۹۷۰ کار به جایی رسید که یکی از معلمان یک مدرسه راهنمایی در کره جنوبی به دانش‌آموزان خود گفت: “فاحشه‌هایی که بدن خود را به ارتش آمریکا می‌فروشند، میهن‌پرستان واقعی هستند. دلارهایی که درمی‌آورند به اقتصاد ملی ما کمک بزرگی می‌کند.”
زنانی که برای رفع فقر به سربازان آمریکایی خدمات جنسی می‌دهند
فاحشه‌های کره‌ای که طی جنگ کره در خدمت سربازان آمریکایی بودند چندین نام مختلف داشتند. زنانی که در پایگاه نظامی “کمپ تاون” در شهر “کیجیکان” کره جنوبی بودند، اغلب “شاهزاده خانم‌های غربی” نامیده می‌شدند. “فاحشه‌های غربی” و “فاحشه‌های یانکی‌ها (سفیدپوستان آمریکایی) و “مادام‌های سازمان ملل” هم نام‌های دیگری بود که به این زنان داده می‌شد. با این حال نام رسمی این فاحشه‌ها “زنان راحتی” بود که درباره فاحشه‌های نظامی در امپراطوری ژاپن هم استفاده می‌شد. “دختران آب‌دار” نیز نام رایجی است که به فاحشه‌های فیلیپینی داده بودند.
از اواسط دهه ۱۹۹۰ آمار زنان روس، ازبکستانی، قزاق و فیلیپینی که در کره جنوبی مجبور به فاحشه‌گری در خدمت سربازان آمریکایی شده‌اند افزایش چشم‌گیری داشته و در عین حال تعداد فاحشه‌های کره جنوبی نیز در سطح بالایی باقی مانده است. بین اواسط دهه ۱۹۹۰ تا اوایل دهه اول بعد از سال ۲۰۰۰ حدود ۵۰۰۰ زن روس و فیلیپینی به درون کره قاچاق و به اجبار به برده‌های جنسی در کمپ‌های نظامی آمریکایی تبدیل شده‌اند. در سال ۲۰۱۰ حتی وزارت خارجه آمریکا هم اعتراف کرد که مشکلات زنانی که در میکده‌های اطراف کمپ‌های نظامی آمریکایی زندگی می‌کنند به یکی از نگرانی‌های اساسی در زمینه قاچاق انسان در کره جنوبی تبدیل شده است.
ارتش آمریکا از دهه ۱۹۵۰ تا دهه ۱۹۸۰ در قاچاق برده‌های جنسی در کره دست داشت. پس از اشغال کره به دست نیروهای متفقین و به ویژه حضور نیروهای آمریکایی در این کشور شمار فاحشه‌های نظامی‌به بیش از یک میلیون نفر رسید. این در حالی است که در شهر “لانگ آیلند” ایالت نیویورک پارک و یادبودی به سربازان آمریکایی اختصاص داده شده که در جنگ کره شرکت داشتند تا کره جنوبی را از کمونیسم”نجات دهند.”
دختران نوجوان کره جنوبی که برای رفع گرسنگی،
برده جنسی نظامیان آمریکایی شدند
نتیجه این “نجات” از کمونیسم را می‌توان در آمار سال گذشته کره جنوبی به وضوح مشاهده کرد. علی‌رغم غیرقانونی بودن فاحشگی در این کشور، تجارت فاحشگی و سکس آن‌قدر در کره جنوبی رواج پیدا کرده که دولت این کشور اعتراف می‌کند درآمد این تجارت معادل ۴ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور است، یعنی برابر با مجموع درآمد صنایع کشاورزی و ماهی‌گیری این کشور.
این روزها فاحشه‌ها در همه جای کره جنوبی حضور دارند، کافی‌شاپ‌ها، مراکز خرید، هتل‌ها و حتی آرایشگاه‌ها. به علاوه، هنوز هم مکان‌هایی موسوم به “میکده‌های آب‌دار” در این کشور وجود دارد که مملو از سربازان آمریکایی است. “وزارت برابری جنسیتی” دولت کره جنوبی تخمین زده که حدود ۵۰۰ هزار زن در صنعت فاحشه‌گری این کشور کار می‌کنند، در حالی که انجمن فمنیست‌های کره آمار واقعی را حتی بیش از یک میلیون نفر اعلام می‌کند. بنا بر این تخمین از هر ۲۵ زن در کره جنوبی ۱ نفر تن‌فروشی می‌کند. بنا بر آمارهای دیگر، بین زنان ۱۵ تا ۲۹ سال این کشور، از هر ۵ زن یک نفر دست‌کم برای مدتی وارد صنعت فاحشه‌گری شده است.
علی‌رغم قوانین شدید ضد فاحشه‌گری در کره جنوبی، صنعت روابط غیراخلاقی آن‌قدر گسترده شده که فاحشه‌های این کشور هرچند وقت یک بار تظاهرات می‌کنند تا عصبانیت خود را از قوانین ضد فاحشه‌گری ابراز کنند. عجیب این‌که برخی از این فاحشه‌ها برای رسیدن به هدفشان حتی خود را به آتش می‌کشند. علاوه بر جوانان کره جنوبی، فاحشه‌گری در بین نوجوانان و حتی کودکان این کشور نیز رواج دارد.