میلاد پنج نور

در میلاد تو،
نباید گریست؛
حتی اگر
لقب معروف تو
«ام المصائب» باشد.

 
در میلاد تو،
باید نِگریست
به پیدایی یک حماسه،
به شکوفایی یک پیامبر،
به آغاز یک راه؛ راهی بی پایان به سوی نجات.
 
بانوی بی نظیر!
با میلاد تو،
انگار رسول (ص)، بر بلندای مکه، ندای «قولوا لا اله الا الله تفلحوا» را فریاد کرد؛
انگار دوباره امیر (ع)، پا بر منبر گذاشت؛
فاطمه (س)، سینه سپر کرد؛
حسن (ع)، دست بخشش از آستین بیرون آورد و
حسین (ع)، جان نثاری کرد…
 
با تو
حسین (ع)
سنگ صبوری بی مانند یافت.
محرم رازی فهیم،
پرستاری دلسوز،
رفیقی شفیق.
 
آری!
در میلاد تو،
نباید گریست؛
حتی اگر
لقب معروف تو
«ام المصائب» باشد…
 
پ.میعاد